Men elles var ferda særs interessant for meg, m.a. fekk eg no sjå mange av dei stadene eg berre hadde lese 0m eller høyrt gjete, kanskje sett bilete av dei. Det gjaldt t.d. Torghatten. Ein ser denne store risehatten langt sørfrå, og det er då ein ser hatteskapet, det kjem ikkje fram på dei bileta eg har sett Først når ein kjem opp på sida av denne øya, ser ein det vidgjetne holet gjennom hattepullen. Så ser me Hestmannøya som eg tykte likna meir på hovudet og halsen av ein symjande hest enn på ein hest med ein mann på ryggen. Såleis tykte eg at namnet som eg har sett einkvan staden, høvde likså godt som Hestmannøy.

Alstadøya med den kjende prestegarden ser ein og frå leia. Så har me dei sju søstrene. Elles er her så fullt av øyar, holmar, tindar og knausar med dei mest løglege former, så ein vert ståande berre å undrast: Me er komne til Nordland.

Og leia går mellom holmar og øyar, fluer og fall, gjennom grunne og tronge sund, Støtter og stakar, vardar og fyrlykter, slik at på kartet vert det tett som skoplugg. Rett som det er, må me over ein fjord, open ut mot havet så tungalda huskar med oss, men så i neste stund smett me i livd attom ei øy på nørdste sida av fjorden. Då me kom til Bodø, vart det semje om å ta hamn over helga. Det var då det kunne ha vorte sett stopp for heile reisa vår : Me hadde ete middag, og karane var gått til køys Eg hadde tenkt å førebu søknad på ein lærarpost. Og i styrhuset hadde eg ein høveleg avsats eg kunne nytta til skrivebord. Det var då eg kjende lukt av brent tre, og skjøna straks at det kom frå byssa. Og det viste seg at det taut røyk ut frå panelen bak omnen, som stod nær inn til veggen med ei asbestplate til "brannmur". Asbesten brann sjølvsagt ikkje, men hindra ikkje at treet tok fyr bak asbestplata, Eg fekk varsla eigarane i kahytta, og så var det å riva vekk så mykje av veggen at me fekk sløkkja utan at det vart gjort altfor mykje skade. Men hadde me alle vore til køys så er det ikkje sagt korleis det hadde enda. Ein ting var klårt: Innreiinga av byssa var ikkje forsvarleg. Då me byrja på sjølve Vestfjorden, møtte me landvinden, som kan vera nokså hard denne tida av året sjølv om det elles er godt Ver. Men då me kom til Tranøy, slo motoren seg rang att, d.v.s. at svinghjulet losna på nytt. Og no kom dei til det at ein ikkje halda fram med turen utan å ti festa hjulet forsvarleg. Kilane var nemleg skada slik at dei heldt ikkje. Dei ringde så etter ei storskøyte lenger inni fjorden, og ho nakka oss fort og greitt inn til Lødingen, og motorverkstaden der laga nye kilar og feste hjulet, slik at me tryggt kunne halda fram med ferda.

Og så bar det vidare gjennom Kjeldsundet og vidare gjennom Troms, og det me såg av landet langs leia var mykje likare enn eg hadde tenkt meg. Gardane langs leia såg velstelte ut, gjerne med kvitt stovehus og raud løe. På vegen så langt var det lite me hadde kontakt me land når det galdt nyhende og slikt. Men i Tromsø skulle me stogga å kjøpa inn ymse ting som me trong. Og i avisene der fikk me sjå at det var lite von om at det vart vanleg Finnmarksfiske, der torsken kom i store stimar heilt inn i fjøresteinane, ja, det hadde vorte fortald at ein kunne stå på moloen og draga torsk i mengdevis me handsnøre- Elles var det vanlegast å bruke juksa - eit slag stor pilk med ein krok. Sume brukte landnot, eller søkkenot. Ja det var som eit eventyr det som hadde vorte fortald. Og så slapp ein utlegg til agn og line og store utgifter til olje når ein skulle ut på bankane. Men det som var det leie når det vart så lett å få mykje fisk var at fisken var så billeg. Når fisken kom i så store mengder og så nær land, så kom det av at han følgde lodda som kom i store stimar inn til land.