Så var det fisket, ja. Der nord kan ein berre nokre meter frå land og gjera storfangst av torsk. Ein høyrer ofte gjetord om finnmarksfisket. Når det slår til, treng ein berre eit snøre med ongel på - juksa, dei kallar. Juksa liknar pilken, men har berre ein krok.

Me fekk ikkje prøva juksa. Som ein veit, er det lodda som dreg torskestimane innunder land. Denne vesle fisken som er berre seks - sju tommar lang, kjem i store stimar frå austlege havområder hitover til Noreg og skal gyta. Me ville vel seia at ho liknar på silda, og at ho høyrer til det slaget. Likevel skal ho reknast til laksefiskane. Det er elles to slag av ho Sillodda og fakslodda. Den første har namnet sitt av di ho liknar silen, ein fisk som ein stundom kan få her sør, og sume trur er lodde. Lodde finst ikkje her sør. Den andre har namnet sitt av ein faksliknande ugge på undersida. Elles liknar lodda i fisken lutefisk, traust og bruskvoren. Det var ikkje heilt fritt for lodde i år heller. Dei stengde noko med not i Vadsø. Der gjekk ho inn på hamna omlag som mort her.

Det vart elles eit stort vonbrot at ikkje lodda kom. Det er loddefiske som det vert kalla, som er lettaste, bilegaste og snøggaste fisket. For det første så er det mest ingen reiskap som skal til Eit snøre, ein kastarstein, ein juks og så eit vabein er alt du treng. Så slepp du kjøpa agn. Dessutan kjem fiskestimane heilt inntil fjøresteinane, så det går ikkje mykje i forbruk på vegane til og frå fiskeplassen. Og så er det så umåteleg kva ein kan fiska. Det er med ein vinn å hespa inn, det. Det er og mange som fer opp til Finnmark berre for juksafisket. Dei fer dit " snipp og snau" som det heiter, og vonar på juksafisket. Det kan gå vel, men det går ofte gale Og, slik det gjekk i år. Me var ikkje før oppkomne me - så omkring midten av april før 600 fiskarar hadde massemøte og sende bøn om fri heimreis med "Hurtigruta". Dei hadde fare dit opp på von og våge, som dei gjekk og stod, og alt då var det bersynt at det vart ingen ting av juksafisket, endå dei vona og venta i lengste laget. Det vart visst 800 fiskarar som fekk fri heimferd.

Dei som då var att, altså dei som hadde kome dit opp på eigne eller leigde båtar, dei laut satsa på bankfiske for det meste. Det er særleg på tre - ja, fire plassar dei held seg : Det er utanfor Syltefiorden, halvannan times gonge frå land, men så omlag 4 timar frå Vardø. Det er eit straumhol fullt av botnvokstrar, så det kan vera vand å få att vegna. Men her er stor, fin fisk, ser du, og ikkje så lite heller. Særleg var her mykje stor og fin ur. - Så er det Nord-Austbanken, 4 timars gange nordaust frå Vardø. Endeleg er det utanfor Vaida- Gub, nordpynten av Finnland og omlag 4 timars frå Vardø, Noko var rart, tykte eg. Dei karta over fiskebankane, som me fekk tak i, var tyske. Truleg var dei betre enn eventuelle norske som me kunne tak i. Det var til og med avmerka på kartet kvar det var "god fiskebank". Og kva fisk var det me fekk tak i? Me som skulle stella fisken sjølve - til klippfisk, var mest interesserte i å fä tak i torsk, og helst så stor som mogeleg. Småtorsken selde me fersk til henging, Men her var anna fisk og. Ein av første bankfisketurane våre fekk me mest berre hyse, svært stor - jamnstor. Men all hysa me fekk selde me fersk til oppkjøparar i land. Men attpå denne "hyseturen" fekk me ei plage som me vanskeleg kunne verta kvitt : Det vart nemmeleg så mykje slim av denne hysa, og det for gjennom dørken og nedi ballasten som var lageleg rullestein, og der vart det verande, og det vart slik stank som det mest var uråd å verta kvitt. Verst var det når båten var under fart, for då strøymde den fæle stanken opp frå lugaren. Du møtte han i lugarnedgangen som ein vegg. Verst var det for meg som ikkje var "sjøsterk". Det var så visst at med same eg stakk hovudet inn i kappeopningen, så var det kvalme og sjøsjuke så ille at eg måtte vera snar å koma meg på køya. Det var nemleg slik at så lenge eg låg, Så var ikkje sjøsjuka noko plage Det seier seg sjølv at me tok ikkje sikte på å få særleg mykje hyse.

Så var det ur. Det var ein fisk me gjerne ønskte oss mykje av. For det første så var han sværande god - og feit, og uren var vel vissaste middagsfisken vår. Uren salta me i tynner. Men uren stod helst der botnen var nokså urein. Lina hadde lett for å verta fast, og så enda det gjerne med at me miste mykje line, Difor måtte me halda oss unna dei beste fiskeplassane for ur. Det merkelege var at dei engelske trålarane tok ikkje uren. Det var ufisk i England, vart det sagt. Ein av kameratbåtane låg lagleg til ein dag ein engelsk trålar tok Opp trålen, og det vart raudt av ur rundt dei, av ur som flotna opp. Dei plukka 0g salta sju tynner med fin ur.