Å stå på dekk å egna line eller stella fisk i slikt ver, er vel verre enn ein kan tenkja seg, særleg når ein attåt er trøytt så ein dubbar. For me var ute eit par døger i gongen i stendig bruk - utan svevn. Men ein gløymer både frost og svevn når det er nøgda med fisk, "da slippes ”Arme at bankes varme".

Når siste stubben var sett, måtte ein venta noko før ein kunne ta til å draga, Då sette ein ut ei retningsbøye som ein hadde å gå ut frå når ein skulle dra. Men ein måtte ha bøyevakt til å passa på å halda båten ved bøya. For den sterke straumen ville dra av med båten dersom ein ikkje hadde nokon til å passa på. Eg som var kokk, hadde mykje betre høve til å sova enn dei andre karane, ikkje minst når sjøsjuka plaga meg. Difor vart eg gjerne beden om å ta desse bøyevaktene, så alle dei andre karane kunne få seg svevn. Å vera bøyevakt var på ein måte eit lett arbeid. Motoren var i gang heile tida, det var berre å gå oppunder bøya. Men du syn, kor trøytt eg vart av å stå åleine i styrhuset utan å ha noko særs å ta seg føre med! Og kaldt var det. Eg kom då på at eg kunne sitja i byssa. Der var det varmt og godt å vera - og lett å sovna. Og det var farleg. Før eg vardest, hadde straumen sett båten langt av lei. Så det måtte eg slutta med. Det kunne lett henda at eg miste kontakten med bøya, og det måtte ikkje henda

Det hende og at når dei siste stubbane skulle dragast, at han Lars, skipperen, bad meg ta rattet. Og det sa eg ikkje nei til, for så mykje gutunge var det enno i meg at eg var kry av å agera skipper Og i godver i alle fall greidde eg å gå oppunder lineparten slik at det var brukande. Verst var det når det hende at andre båtar kom og praia "skipperen" 0m eit eller anna, og slikt som eg ikkje visste noko om, Då måtte eg la karane frampå dekk svara. - Når den siste stubben var inne, var det berre å setja kursen mot land, og eg let gjerne Lars sova. Matias, som var maskinist, var alltid på plass i maskinrommet. Det var framleis stas for meg å agera skipperen, men like vanskeleg å halda svevnen borte. Framme i styrehuset var det så lagleg ein avsats som ein kunne stø seg til, Og like lagleg å sovna på. Så kunne eg brått vakna og ha ein heilt anna kurs enn eg skulle ha. Men så var det lett å retta opp kursen så lenge ein hadde kompass. Og var det klårt, hadde ein radiomastene inne på øya og rette seg etter. Men å la svevnen få overhand var likevel farleg. Her var nemleg andre båtar i havet : Robåtar, andre motorbåtar og gjerne større trålarar og lastebåtar. Elles når me var komne innunder land, tok Lars over styringa.

Når ein kjem frå havet og innpå hamna, er det første ein møter ei horg med småbåtar som hektar seg fast Og før du varest, har du styrhuset fullt og vel så det med leverkjøparar og guanokjøparar. Og jamen kan dei prata, Desse karane fer rundt på hamna og kjøper opp for dei store leverkjøparane og guanokjøparane i land, og har sin visse provisjon av det dei får tak i. Det er elles berre dei siste åra at ein har fått selt fiskeavfallet (rygg og hovud). Før var det å kasta alt i hamnebassenget, det. No får ein altså selja hovuda og ryggane til ein pris. Men det andre avfallet vert framleis kasta i hamna. Det vart "rein" sjø inni den tronge og innestengde hamna, vil du seia, fint å lauga seg der Tenk ikkje tanken ut Sjøen vart tjukk "som ei supe", og ein Skjemtegauk sa at du måtte ikkje lasta skuta for mykje innpå hamna, for då kom ho til å søkkja når ho kom i open sjø. Ein kan tenkja seg til kor det vart når det kom sumarvarme. Det var ikkje rart at det vart sagt at det skulle vera dårleg helse i Vardø. At noko skulle vore gjort med dette, skulle vera eit rimeleg krav. - Som eg har nemnt før, er det Stor skildnad på flo og fjøre. Og det var jamt ein kvisamjobb å gå i land når det var fjøre sjø. Dei høge bratte trappene, eller stigane, var glatte og sleipe av fiskeslo, og handrekker og tau var fulle av fiskeslo. , så det var lite å halda seg i også. Og stakkars deg om du glei