Men kjalk - i hundretal - hadde vore endå trottigare med å hakka kverken or uren så han sokk. - Ja, kjalken var gjerne ei plage t,d. når me sette line. Då var han der i store mengder og prøvde å ta agnet av lina. Det hende han kom innpå dekket, men då var han hjelpelaus. Så var det steinbit, stor og fæl, blå og meterlang. Den var me heller ikkje særs interessert i. Ikkje åt me han, nei, ikkje tale om, og ikkje salta me han. Men t.d. dei russiske oppkjøparane var intresserte i steinbit. Dei betalte vel så mykje for steinbit som for torsk, Det høyrest kanskje rart ut, men me ville gjerne ha steinbit til manns, helst så stor som mogleg. Me flådde kvar sin kjempesteinbit, salta skinnet med tanke på at me skulle setja det inn på eit garveri i Tromsø når me ein gong for heim att. Når skinnet var stelt og ferdighandsama, var det to fine skinnstykke som me skulle ha til forstykke i ein vest, Eg skal elles nemna at då me kom til Tromsø på sørtur, bau garveriet at dei kunne byta med oss. Dei tok våre steinbitskinn, og me fekk ferdiggarva skinn hjå dei mot at me betalte garvinga. Så slapp me kostnad med ettersending. Og - som nemnt - det vart fine vestar av det gulbrune skinnet med mørke flekker.

Det hende me fekk blåkveite (svartkveite), men me søkte ikkje etter ho. Det var omlag det same med blåkveita som med steinbiten Eg trur ikkje me smakte ho. Men russen var i alle fall interessert i ho. Ja, bra med fisk var det. Det er moro når fisken - anten det er torsk eller hyse - "ongelføl" ned gjennom sjøen, d.v.s. at det er fisk på kvar ongel på lina lange strekningar. Når det gjeld hysa, så er det ikkje berre nokre hundre, men tusen. Det var dei av storskøytene som fekk ti-femten, ja tjue tusen, Dei var søkklasta med hyse attpå ein slik tur.

Kvar skulle ein så giera av all denne fisken ? Saltefartya tok mot berre torsk. Ikkje alltid kunne oppkjøparane i land ta ho heller, og år om anna har det hendt at dei har vore nøydde til å kasta ho på sjøen att, all den maten, verdiar for mange pengar. For ei åtferd - I år kjøpte dei og hengde hysa som stokkfisk. Men prisen var ikkje høg : Frå fem til ni-ti øre stykket - hyser på to-tre kilo kvar, billeg mat. Men slik som han vart stelt Der fiska dei full båten, og så var det å gå og trø i denne fiskemølja til ein fekk tøma båten etter eit døger eller to. Det giekk føre seg på den måten at dei leste fisken ned i førslebåtar - skitne og fæle. Til å lempa fisken med brukte dei ein stav med ein pigg i enden. Så stakk dei piggen i fisken kvar det høvde, og lempa han ned i førslebåten. Så kunne fisken verta liggiande i desse førslebåtane endå ei tid før han endeleg vart flidd - sløgd og vaska i sjø frå hamnebassenget_ Og det vatnet var ikkje særleg reint. For alt fiskeavfall vart kasta over bord og i hamnebassenget Så vart fisken "sperra" og gjort ferdig til henging. Dei "sperra" fisken på den måten at dei smete ei lykkje - høveleg stor og av høveleg tjukk tråd- nedover sporane på to og to fiskar, surra fiskane rundt slik at lykkja drog seg hardt kring sporane og heldt dei to fiskane i hop. Fisken vart så skyld i kar og deretter lesst opp i kistevogner med bra høge karmar, 0g køyrt gjennom gatene og ut til hjellplassane 0g hengd på hjellar. Eg må tilstå at eg ikkje er sikker på om dei til skyljinga brukte ferskvatn eller om dei tok sjø frå hamnebassenget til dette. Eg vil likevel tru at det var ferskvatn. Det var såleis ei stendig køyring gjennom gatene dag og natt, helg og yrke. Det rann vatn frå desse vognene

og ned i dei usteina gatene, så ein kan tenkja seg korleis det vart.

Eg nemnde dag og natt, helg og yrke. Ja, det giekk mest i eitt når det galdt arbeid, aldri stilt korkje på hamna eller i gatene. Stendig var det båtar som kom "opp av havet", eller "gjekk ned", som det heiter her nord. I gatene var det støtt einkvan som traska og gjekk eller køyrde. Men så var det og mest som ein einaste dag - aldri mørkt, ein gløymer mest å sova. Ein må vel seia at på ein måte er her fint å driva fiske denne tida. Ein veit ikkje av mørke, uhuglege netter, heller ikkje har ein skjergarden å reddast. Veit ein stemneleia, så er det berre å la det stå til til dess ein kjem innunder land. - Men surt og kaldt kan her nok vera. Då me for heimanfrå, var her full vår, men der nord var det som midtvinters med snø og nordvest. Og utover heile førsumaren kunne ein få einkvan snøelingen, heilt utetter til jonsok, men då plar Sumaren koma, ofte som ”eit skot", og det vert illgrønt på nokre dagar. Eg hugsar at eg kunne gå til køys det var stilt og fint med sol frå klår himmel. Når eg så tørna ut att etter nokre timar, var dekket fullt av snø. - Eg hadde gledd meg til midnattsola, få leva i stendig sol veke etter veke. Men eg måtte flira då eg langt utpå føresumaren fekk brev frå ein Lofot-væring har du då endeleg fått baka deg nok i midtnattsol," skreiv han. Nei, det var då ikkje ofte at eg såg sola eit døger til endes føre jonsok. Og varme tyktes det ikkje vera i ho. "Det er ikkje sola me ser, det er ein isjøkul det blenkjer i," meinte ein av kammeratane, - Og storm og sjø kunne det vera, men mindre av vanleg tungalde. Det er så stor skildnad på flo og fjøre at det vert mykje straum. Difor vert sjøen så krapp. Eg opplevde å verta kasta fram or køya, slo augnebruna ned i køykanten under slik at eg fekk ei kraftig "blåveis", den einaste eg har hatt.